ادامه سوالات قدم اول
(سوال ۶۱)
اسلاید اول: آيا تصور من اين است كه هيولايی هستم كه تمام دنيا را توسط اعتياد خود مسموم كرده ام؟ يا فكر ميكنم كه اعتيادم هيچ پيآمد و تاثيری در جامعه اطراف من نداشته است؟ يا چيزی بين اين دو تا؟
اسلاید دوم: اعتیاد خود یک هیولاست و من در طول دوران مصرفم این هیولای درونی را انکار می کردم و حق هیج انسانی را رعایت نمی کردم. من تبدلیل به هیولایی شده بودم که وسعت بیماری ام با او در حال رشد بود و هر چه او در من بیشتر رشد می کرد رفتارم مخرب تر و زیانبارتر می شد
اسلاید سوم: که در نتیجه اول خود و خانواده و در مراحل بعدی جامعه ای که در ان بودم را مسموم کرده بودم. نشانه های بازر این نکته، فروش مواد مخدر سرقت، عدم صداقت، در نظر نگرفتن عواطف خانواده و دیگران و… بود. امروز با پذیرش خود به اصل فروتنی دست یافتم و توانستم این هیولا را از فعالیت باز دارم.
کپشن: من تسلیم می شوم و اعتیادم را فقط به عنوان یک بیماری لاعلاج و پیش رونده می پذیرم و این پذیرش باعث راحت تر شدن من می شود و به من کمک می کند که به فروتنی برسم و خود واقعی ام را نه بیشتر و نه کم تر بپذیرم. من نه به شکل یک هیولا و نه یک فرشته ی بی گناه بلکه به عنوان یک انسان از بیماری اعتیادم رنج می برم و این فروتنی همراه با تسلیم نقطه عطفی است برای سنگ بنای بهبودی ام در قدم اول که مراحل بعدی بهبودی را روی آن بنا می کنم.
(سوال ۶۲)
اسلاید اول: آيا احساس اهميت نسبی در حلقه دوستان و خانواده می كنم؟ در كل جامعه چطور؟ آن احساس چيست؟
اسلاید دوم: بله، من در بین دوستان و خانواده و در کل جامعه احساس راحتی می کنمّ رنجش هایم برطرف شده و روابطم را گسترده تر کرده ام، بیشتر جمع ها من را می پذیرند و کمتر با دیگران وارد جنگ می شوم.
اسلاید سوم: نگاه سنگین مردم و جامعه به عنوان یک شخص معتاد دیگر بر روی احساسات من سنگینی نمی کند. ترس ندارم و احساس بی ارزش بودن نمی کنم.
کپشن: امروز دوستان و خانواده به شکلی محترمانه با من رفتار می کنند و به من اعتماد پیدا کرده اند و جامعه هم دیگر به چشم یک انگل اجتماع به من نگاه نمی کند. امروز من عضو مفید این اجتماع هستم و با تغیراتی که به کمک اصول روحانی برنامه پیدا کرده ام امین و سنگ صبور خیلی از دوستان و خانواده شده و فردی قابل قبول و سازنده در اجتماع شده ام. من بسیاری از اصول انسانی و قوانین را رعایت می کنم و متقابلاً برای خانواده، دوستان و جامعه اهمیت قائل هستم و چون مواد مصرف نمیکنم احساس آرامش و امنیت و مفید بودن می کنم.
(سوال ۶۳)
اسلاید اول: در رابطه با کار کردن قدم یک چگونه اصل فروتنی را تمرین می کنم؟
اسلاید دوم: من با اقرار به عجزم و پذیرش آن، فروتنی را تمرین می کنم. من در مقابل بیماری اعتیاد با همه ابعادش
اسلاید سوم: عاجزم و با قبول اینکه بیماری من همانند بیماری دیگران است آن را در جلسات اقرار می کنم و می
پذیرم.
کپشن: من برای تمرین فروتنی دست از افکار خودم بر می دارم و سعی می کنم به جلسات روم و تجارب دوستان را بشنوم و از تجربه هاشان در مسیر بهبودی استفاده کنم. من برای بهبودی ام وقت می گذارم و دست از اعمال و افکار گذشته ام بر میدارم و تمایل به ایجاد تغییر را در وجودم با انجام این کارها ایجاد کرده و از خود محوری دست می کشم.
(سوال ۶۴)
اسلاید اول: آیا با این واقعیت که من یک معتاد هستم آشتی نموده ام؟
اسلاید دوم: پذيرفتن بيماری اعتياد به من روشن بينی داد تا بتوانم در مسير بهبودی قدم بردارم. من دست از انکار و توجيه برداشتم و شناخت بیشتر بيماری به من کمک کرد
اسلاید سوم: تا بتوانم تسلیم بی چون و چرا بوده و اعلام عجز کنم چرا که اراده من در مقابل دو اراده ی دیگر یعنی اراده ی خداوند و مواد مخدر ناچیز است.
کپشن: جهت تمرین اصل پذیرش من باید بیشتر از این که فقط اقرار کنم که معتاد هستم باید از خود مایه بگذارم. وقتی اعتیاد خود را می پذیرم، تغییری ژرف و عمیق را درون خود احساس خواهم کرد که توسط این احساس، امیدی فزآینده برای من به بار می آید.
(سوال ۶۵)
اسلاید اول: آیا با کارهایی که باید انجام دهم تا پاک بمانم. آشتی نموده ام؟
اسلاید دوم: بله من پذیرفته ام که بیماری من جنبه های مختلفی دارد و دست از جنگیدن برداشته ام و برای مهار بیماری ام تلاش می کنم. شرکت در جلسه، ارتباط با راهنما، خدمت در انجمن و مشارکت از اصلی ترین کارهای من می باشد.
اسلاید سوم: چرا که امروز به این درک و باور رسیده ام که برای بهبودی و پاکی خود باید در جلسات شرکت کنم، قدم ها را کار کنم و آنها را در زندگی ام به اجرا بگذارم.
کپشن: برنامه معتادان گمنام هزار نکته ندارد و تنها یک نکته دارد که من باید هزار بار آن را تکرار کنم و آن “عمل و اقدام کردن” است. من همیشه در برابر چیزهای جدید و ایده های جدید مقاومت می کردم و سالها در اثر استفاده از مواد مخدر فقط به کله ی خراب خود ایمان داشتم و در برابر اصول برنامه می جنگیدم و تسلیم نبودم و برای همین هم حدود یکسالی در لغزش و رفت و آمد بودم و در نهایت کتاب به من آموخت من یا باید تغییر کنم و یا خواهم مرد، من باید جلسه بروم، راهنما داشته باشم و قدم کار کنم و خدمت و بقیه انجام دادنی ها را انجام دهم تا پاک بمانم. من انتخاب دیگری ندارم چون عاجز هستم.
(سوال ۶۶)
اسلاید اول: چرا برای ادامه بهبودی لازم است تا بیماری ام را بپذیرم ؟
اسلاید دوم: چون اگر نپذیرم در واقع واقعیت بیماری ام را انکار کرده ام و وقتی انکار باشد بهبودی برایم شکل نمی گیرد. من وقتی از مواد مخدر پاک شدم که واقعیت عجز و ناکامی خود را در مقابل این بیماری پذیرفتم و حالا باید برای رسیدن به بهبودی در برابر رفتارهای اجباری ناشی از بیماری اعتیادم تسلیم باشم و بیماری ام را بپذیرم.
اسلاید سوم: من باید بیماری ام را بپذیرم چون می خواهم با خودم در صلح باشم و در آرامش زندگی کنم وقتی من قدم اول را که شروع و سنگ بنای بهبودی ام است نپذیرم در واقع نمی توانم باقی قدم ها را برای بهبودی ام به کار بگیرم.
کپشن: پذیرش تنها کلمه ایست که می تواند به من معتاد کمک کند و وقتی من از نقطه انکار به تسلیم و بعد از آن به پذیرش می رسم قدم برداشتن در مسیر بهبودی راحت تر خواهد بود. مانند این که من برای گذران زندگی ام نیاز به پول دارم پس پذیرفته ام که باید کار و تلاش کنم تا به هدفم برسم. بهبودی هم همین گونه است و نیاز به تلاش دارد.
(سوال ۶۷)
اسلاید اول: چگونه می دانم که حالا وقت آن است که به پیش بروم؟
اسلاید دوم: وقتی من از در جا زدن درد می کشم، متوجه می شوم که ایستادن جایز نیست و اگر به دنبال بهبودی هستم بايد حركت كنم تا بيماری ام از من جلو نزند.
اسلاید سوم: من فهميده ام در برابر بيماری ام آدم ضعيفی هستم و بايد به جلو حركت كنم و به دنبال بهبودی بروم و قدم ها را كار كنم و راه حل مشكلاتی كه در قدم یک نوشتم در قدمهای بعدی پيدا كنم.
کپشن: من قبل از اینکه قدم یک را کار کنم کمبود قدرت را در خودم احساس کرده بودم و با کارکرد قدم یک، قدرت روبرو شدن با بزرگترین مشکلم که وسوسه و مصرف مواد بود را در جلسات با کمک دوستان بدست آوردم.
در اواخر این قدم هم متوجه شدم که کمبود عشق دارم و از آنچه که هستم راضی نیستم. من فهمیدم که از درون خالی هستم و سعی دارم با عوامل بیرونی خود را حمایت کنم.
(سوال ۶۸)
اسلاید اول: درک من از قدم یک چیست؟
اسلاید دوم: درک من از قدم یک این است که من در مقابل اداره زندگی ام عاجز هستم و هر بار که به آن اقرار کرده ام از آن رها شده ام و خود را در برابر آن تسلیم نموده ام و دریچه ای به سوی نیروی برتر برای خود باز کرده ام.
اسلاید سوم: هرگاه دیدم که زندگی ام غیر قابل اداره شده و نیاز به اقرار کردن، تسلیم شدن و بعد پرهیز کامل دارم، دریچه ی بهبودی به رویم گشوده شده است.
کپشن: خیلی از ما پی برده ایم که اگر در مورد درک خود از هر قدم قبل از این که قدم بعدی را شروع کنیم مطلبی بنویسیم خیلی مفید خواهد بود. ما امیدمان را پیدا کرده ایم و اکنون می توانیم یاد بگیریم که چگونه در این دنیایی که در آن زندگی می کنیم، عمل کنیم. ما می توانیم مفهوم و هدف پیدا کنیم و از دیوانگی، محرومیت و مرگ خلاص شویم.
وقتی به عجز و ناتوانایی خود در اداره زندگی مان اقرار کنیم، دریچه ای برای دریافت کمک از یک نیروی برتر، به روی خود باز کرده ایم. مهم نیست که ما از کجا آمده ایم، مهم این است که ما به کجا می رویم.
(سوال ۶۹)
اسلاید اول: دانش و تجربه گذشته ی من چگونه بر روی کار کردن این قدم تاثیر گذاشت؟
اسلاید دوم : کافیست من به گذشته یک نگاه واقع بینانه بیاندازم، همان زمانی که اعتیاد مرا به پایین ترین درجه انسانیت رسانده بود. همان زمانی که برای حفظ اعتیادم تحقیر شده، ارزش خود را از دست داده و در میان دیگران بی اعتبار شدم.
اسلاید سوم: تجربیات تلخ گذشته به من یاد داد که به تنهایی نمی توانم ادامه دهم. در ضمن من در مورد زندگی گذشته ام دانش مثبتی نداشتم که اگر داشتم امروز اینجا نبودم.
کپشن: ما به جایی رسیدیم که نتایج روش زندگی کردن خود در گذشته را دیده ایم و پذیرفته ایم که نیاز به روش جدیدی برای زندگی داریم، اما احتمالا هنوز نمی توانیم درک کنیم که زندگی در بهبودی چقدر غنی است. در حال حاضر ممکن است برای ما رهایی از اعتیاد فعال کفایت کند اما به زودی درک می کنیم خلایی را که توسط مواد مخدر و یا دیگر عادات وسواسی و اجباری پر می کردیم نیاز به بر طرف شدن دارد. کارکرد قدم ها باقی مانده ی آن خلاء را پر خواهد کرد و مرحله بعدی از سفر بهبودی مان، قدم دو است.
